De eettafel van mijn ouders. Onze eettafel en dan met name de lamp boven de eettafel, zit vol met verhalen, anekdotes en herinneringen. De opstelling was altijd hetzelfde. Mam en broer aan de ene kant, pa en ik aan de andere kant, kleinste broertje aan het hoofd. Zelfs nu, nu mijn ouders in een ander huis wonen en een andere eettafel hebben, blijft de opstelling ongewijzigd. Never change a winning team……
Wij aten vroeger altijd aan tafel. Het gezamenlijk ontbijten is eruit gegaan op het moment dat wij naar de middelbare school gingen, maar het avondeten aan tafel is altijd gebleven. Dit waren de momenten waarop we als gezin bij elkaar kwamen om de dag door te nemen, grappen te maken, ruzie te maken, trappen onder de tafel uit te delen en te zeuren over spruitjes.
Ik denk dat mijn ouders het belangrijk vonden om als gezin aan tafel te eten en zo bij elkaar te komen. Net zo duidelijk als de opstelling, was ook de volgorde van de maaltijd. Warm eten, een toetje, Bijbel lezen en afsluiten met een lied. Dit lied zongen wij als kinderen altijd uit volle borst mee. Totdat de pubertijd zijn intrede deed en wij met kromme tenen en schaamrood op onze kaken het gezang van mijn ouders moesten aanhoren. Die traditie was toen ook voorbij. Best jammer eigenlijk, want net als samen eten, is samen zingen erg samenbindend.
Ik zal vanavond eens kijken of ik deze traditie weer kan invoeren. Ik zal beginnen met mijn favoriete lied van vroeger: “Het borrelt…” Voor wie wil meezingen…. hier komt de tekst:
“Het borrelt, het borrelt, het borrelt in mijn hart. Wat juicht daar? Wat zingt daar? En weg is al mijn smart. Ik kan het niet begrijpen. Ik kan het niet verstaan. Het bobobobobobobo borrelt daar voortaan!”
Eet smakelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten