De Sapkum.

Ruim zes jaar geleden nam de man waar ik verliefd op was (en nog steeds ben)  mij mee naar een plek waar ik verliefd op zou worden. Schiermonnikoog. Vanaf het ogenblik dat ik voet aan land zette van dit pittoreske eiland was ik verkocht. Inmiddels heb ik bijna de hele TV TAS gezien, maar geen enkel eiland doet met mij, wat Schiermonnikoog met mij doet. Het natuur klooster dwingt je om een stap terug te nemen en je aan haar ritme aan te passen. Een van mijn hoogte punten  tijdens  een bezoekje aan Schier, is uit eten in De Sapkum.

 De Sapkum is niet te definiëren als een restaurant, eetcafé, bistro of vreetschuur. Het is niet uitgesproken bijzonder en het eten is niet haute cuisine. Het geeft je een gevoel alsof je bij oma aan tafel zit. De sfeer is informeel, het eten is nog informeler. Mijn persoonlijke  favoriet valt onder de vegetarische gerechten. Namelijk twee kaassoufflés met gebakken aardappeltjes en sla. Mijn geliefde tafelgenoot bestelt altijd cordon blue met witlofrolletjes en friet.  Zulke eenvoud, waar vind je dat tegenwoordig nog? Misschien is het, het vakantiegevoel? Wie kent niet het onbedwingbare verlangen naar bitterballen tijdens een zomervakantie aan de Spaanse kust. Misschien is het de Schierse lucht? Het constant buiten zijn is immers zeer bevorderlijk voor de eetlust. Of misschien het gevoel dat ik bij een oma of een beppe aan tafel zit. Daar waar lekker en gemakkelijk voor culinair gaan. Wat het ook is, het zorgt er in ieder geval voor  dat De Sapkum de enige plek op aarde is waar ik mijn bord helemaal leeg eet! Sterker nog, ik moet mij  bedwingen het bord niet helemaal af te likken.

 Mocht je ooit naar Schiermonnikoog gaan, wat ik ten zeerste aanraad om te doen. Breng dan zeker een bezoekje aan De Sapkum (Middenstreek 3). Verwacht geen design meubilair, hippe obers, lounge muziek of cocktails. Verwacht gewoon eten zoals eten bedoeld is overgoten met Friese nuchterheid, nostalgie, eenvoud, Schierse zeelucht en oma’s gezelligheid.

 Lekker ite!

Aan de keukentafel.

De eettafel van mijn ouders. Onze eettafel en dan met name de lamp boven de eettafel, zit vol met verhalen, anekdotes en herinneringen. De opstelling was altijd hetzelfde. Mam en broer aan de ene kant, pa en ik aan de andere kant, kleinste broertje aan het hoofd.  Zelfs nu, nu mijn ouders in een ander huis wonen en een andere eettafel hebben, blijft de opstelling ongewijzigd. Never change a winning team……

Wij aten vroeger altijd aan tafel. Het gezamenlijk ontbijten is eruit gegaan op het moment dat wij naar de middelbare school gingen, maar het avondeten aan tafel is altijd gebleven. Dit waren de momenten waarop we als gezin bij elkaar kwamen om de dag door te nemen, grappen te maken, ruzie  te maken, trappen onder de tafel uit te delen en te zeuren over spruitjes.

Ik denk dat mijn ouders het belangrijk vonden om als gezin aan tafel te eten en zo bij elkaar te komen. Net zo duidelijk als de opstelling, was ook de volgorde van de maaltijd. Warm eten, een toetje, Bijbel lezen en afsluiten met een lied. Dit lied zongen wij als kinderen altijd uit volle borst mee. Totdat de pubertijd zijn intrede deed en wij met kromme tenen en schaamrood op onze kaken het gezang van mijn ouders moesten aanhoren. Die traditie was toen ook voorbij. Best jammer eigenlijk, want net als samen eten, is samen zingen erg samenbindend.

Ik zal vanavond eens kijken of ik deze traditie weer kan invoeren. Ik zal beginnen met mijn favoriete lied van vroeger: “Het borrelt…” Voor wie wil meezingen…. hier komt de tekst:

“Het borrelt, het borrelt, het borrelt in mijn hart. Wat juicht daar? Wat zingt daar? En weg is al mijn smart. Ik kan het niet begrijpen. Ik kan het niet verstaan. Het bobobobobobobo borrelt daar voortaan!”

Eet smakelijk!

Het project.

Om 18.00 uur fiets ik de garage van mijn complex binnen. Ik parkeer mijn fiets en zie dat de auto van manlief al voor de deur staat. Ik loop naar binnen en ga richting de koelkast. Ik pak een pak sap, 2 glazen, een chippie en een toastje en nestel mij tegenover mijn man aan de keukentafel. “Zo schat, hoe was jouw dag vandaag?” Ik begin te vertellen…

Het project “Hoe was jouw dag vandaag” is eigenlijk heel spontaan ontstaan. Ik houd enorm van koken, maar geniet er nog meer van als ik andere mensen zie genieten van mijn kookcreaties. Daarbij komt dat tafelen aan een gezellige eettafel vol lekkers een van mijn favoriete momenten van de dag is. Het moment om mensen te ontmoeten, te vertellen hoe je dag was, wat leuk was en wat je minder leuk vond. Een moment om te ontspannen, te genieten van lekker eten, leuke mensen en de dag de dag te laten.

Het is algemeen bekend dat er steeds minder aan tafel wordt gegeten. De opkomst van magnetronmaaltijden, afhaalchinees, pizzakoeriers en de algemene boosdoener individualisering zorgen ervoor dat we steeds vaker alleen achter de TV met het bord op schoot een maaltijd verorberen.

Om 18.00 uur vult de huiskamer zich niet meer met heerlijk geurende gerechten, maar met de blauwe gloed van het beeldscherm.

En daarmee was het idee voor dit project geboren. Het idee is om buurtbewoners en vrienden uit te nodigen aan onze keukentafel voor een lekkere maaltijd en gezelligheid. Doel: Elkaar leren kennen, een volle buik geven, een luisterend oor bieden, advies geven en met elkaar te genieten van dit moment van de dag.  Mijn brein maakt bij dit soort ideeën overuren. Ik zie ellenlange tafels voor mij, vol met vrienden en buren, genieten van elkaar en goed eten. Gelukkig is daar mijn altijd nuchtere echtgenoot die mij adviseert “klein” te beginnen.  Maar hoe begin ik klein, terwijl dit concept in mijn hoofd al heel groot is?

De pilot zal ik testen bij mijn vrienden, vervolgens bij mijn buren en bij succes in de wijk en bij een nog groter succes in de stad….Of loop ik nu alweer te hard van stapel? Mijn ervaringen zal ik bijhouden in dit blog.

Dus lieve vrienden, binnenkort zullen jullie een flyer en uitnodiging ontvangen.

Tot snel aan onze keukentafel!

Liefs,

Annelies