Zelfs nu, nu ik volwassen ben en stevig met beide benen in de wereld sta, voel ik mij enigszins ongemakkelijk als ik het blauw, gele pak uit het koekjesschap pak. Ik wacht al mijn hele leven op een semi-grappige opmerking over de inhoud van het pak. Ik heb het over “Zoenen”. Beter bekend als “Negerzoenen”.
Al
sinds ik mij kan herinneren heb ik een haat-liefde-verhouding met negerzoenen.
De liefde zal voor zich spreken en gaat ver. Een negerzoen zorgt ervoor dat ik
verander in een egoïstische trut. Mijn man heeft afgelopen weekend mogen
ervaren wat negerzoenen met mij doen. Ten eerste gun ik niemand anders dan
mijzelf zo'n zoen. Bij hoge uitzondering mocht hij er wel een hebben, maar ook
niet meer dan een. En toen hij die ene dan even naast zijn koffiekopje
neerlegde om wat te pakken, greep mijn hand, zonder enige controle hierover te
hebben, de half afgekloven zoen en propte die in 1 keer in mijn mond. Mijn man
stond stomverbaasd te kijken naar de lege plek naast het kopje.
De
haat-verhouding zit ook diepgeworteld. Ik voel mij op de een of andere manier
altijd ongemakkelijk, wanneer uitgerekend ik, een pak negerzoenen koop.
Afgelopen vrijdag heb ik, voor het eerst in jaren, weer eens een pak
negerzoenen gekocht. En weer bekroop mij de angst, dat iemand, een opmerking
maakt in de trant van:"zo, doe mij maar echte negerzoen!" Snel stop
ik de zoenen in mijn boodschappenkarretje en prijs de Heer voor de zelfscanner.
Dan hoeft het pak ook niet langs de caissière.
Ik
weet ook wel, dat niemand überhaupt bezig is met de inhoud van mijn
boodschappenkarretje. Toch blijft “de zoen”, een lastig punt voor mij.
Zowel om het te kopen, als het in bezit hebben ervan. Voorlopig maar even geen
overheerlijke, fluweelzachte, mierzoete, in chocola omhulde kussentje. Tot ik
volwassen genoeg ben om ze te kopen en te delen met mijn man.
