Minimaal leefgeld vs. Maximaal kerst dineren

Ook in deze week voor kerst weet ik zeker dat zij mijn spreekuur optimaal zal benutten om geld los te peuteren. Eerst zal ze de receptie overtuigen van haar verhaal, zodat zij toch doorverbonden wordt. Waarna ik de hoop, die ze wellicht door deze eerste overwinning had gekregen, weer onder haar uit zal vegen. Ook dit keer verkoop ik 'nee'. Niet omdat ik niet zou willen, maar omdat er deze feestmaand simpelweg niet meer overblijft dan €40-, leefgeld. Zuchtend van ergernis hang ik op en laat ik het gesprek weer los. Totdat ik op dinsdagochtend in de supermarkt sta en mijn zelfscanner €75-, aangeeft. Voor één kerstmaaltijd..... 

Hoewel dit eet-blog over eten gaat, wil ik het in dit blog hebben over datgene wat we nodig hebben om eten te kopen...Geld. En wel over de term leefgeld. Een term die ik steeds vaker voorbij hoor komen. Zelfs in de laatste editie van Linda. wordt er gesproken over leefgeld, alsof iedereen weet waar we het over hebben.

Voor de leken onder ons. Leefgeld is een term die veel voorkomt binnen schuldhulpverleningsinstantie en is het geld dat (veelal) wekelijks wordt overgemaakt voor boodschappen, toiletartikelen en met een beetje pech nieuwe kleren, schoenen en andere extra's die het leven juist zo leuk maken.

Leefgeld kent eigenlijk geen minimum. We hebben een sociaal minimuminkomen, maar geen minimum gesteld aan het leefgeld. In mijn werkveld streef je ernaar om niet onder de €50-, per week (voor alleenstaande) te komen, maar dit is lang niet altijd mogelijk.

Al starend naar mijn scanner besef ik mij hoe leeg de term leefgeld voor mij is geworden. Zat ik een paar dagen geleden nog zonder blikken of blozen te verkondigen dat iemand de feestdagen moet doorkomen met €40-, per week, reken ik nu bijna het dubbele af voor een avondje gourmetten met vrienden. Daar waar het leefgeld geen minimum kent, kennen de kerstboodschappen geen maximum. Ook dit jaar zullen er ongetwijfeld miljoenen gespendeerd zijn als eendenborstjes, kalfswangetjes, vergeten groenten (ik snap overigens wel waarom deze zijn vergeten), aardperen en granaatappels (wat is het toch met Hollanders en granaatappelpitjes als garnering...).

Terwijl ik mijn gourmetpannetje weer vol gooi met een nieuwe lading vleesjes (echt zo'n gourmet-woord), probeer ik de gedachte aan het kerstdiner van mijn cliënt of de afwezigheid hiervan ver weg te drukken. Het liefst denk ik er niet aan. Kruip ik in mijn eigen beschermde cocon waar minima een werkterm is, een abstracte doelgroep.

Maar tegelijk ben ik ook blij dat de term leefgeld of wellicht de realiteit leefgeld meer bekendheid krijgt. Al is het alleen maar zodat ik zelf niet afstomp voor het feit dat er ontzettend veel mensen in Nederland wekelijks minimaal geld krijgen voor boodschappen, wat ervoor zorgt dat ze deze kerst maximaal buiten spel staan.....